मृत्यु बन्यो स्वादको व्यापार

‘मृत्युसँग कसैलाई प्रेम छैन तर पनि मृत्यु हाम्रो स्वाद भैसकेको छ’

उपेन्द्र अधिकारी  । आफ्नो मृत्यु अनि आफ्नाको मृत्यु डरलाग्दो हुन्छ, तर मानिस अन्यको मृत्युलाई उत्सवका रूपमा मनाउँछ ।

मृत्यु सँगको स्वाद र सुगन्धमा रमाउँछ मानिस
अरूको मृत्युमा मजा लिन्छ मानिस
यहाँ थोरै कटु शब्द लेखिएको छ, तर यो सबै मनबाट मन कै लागि लेखिएको छ ।

मृत्युसँग कसैलाई प्रेम छैन तर पनि मृत्यु हाम्रो स्वाद भैसकेको छ ।

बाख्राको, राँगाको, चराहरूको, कुखुराको, काटिएको वा जिउँदो, ताजा भुरा वा ठुला माछा । मन्द आगोमा पकाइएको ।
माटोको भाँडोमा पकाएको ।
तारेको ।
थाहा छैन कति अनगिन्ती स्वाद छ मृत्यु मा ।
स्वाद छ मृत्युमा किन कि मृत्यु अरू कसैको हो, केवल स्वाद हाम्रो हो ।

स्वादको व्यापार बन्यो मृत्यु ।
कुखुरा पालन, माछा पालन, बाख्रा पालन वा फस्टाउँदो एग्रो फार्म ।
नाम “पालना“ तर उद्देश्य “हत्या“ बन्यो ।
यसरी मृत्यु घर खोलियो । त्यो पनि आधिकारिक । सरकारले दिन्छ अनुदान । कम व्याजमा ऋण ।
गल्ली गल्लीमा खोलिएका मांसाहारी रेस्टुरेन्ट, सडकमा खुल्ला मासु पसल, मृत्युकै व्यापार त हो । अन्य केही हो त ?
मृत्यु सँगको प्रेम र मृत्युको व्यापारमा रमाउने मानिस ।
किन की मृत्यु अन्यको हो न कि आफ्नो वा आफन्तको ।
मृत्यु उसको हो जो हामी सँग गुनासो गर्न सक्दैन,
मृत्यु उसको जो हामी भन्दा कमजोर छ ।
जो हामी जस्तो बोल्न सक्दैनन्, आफैँलाई अभिव्यक्त गर्न सक्दैनन्, आफूलाई सुरक्षित राख्न सक्षम छैनन्, ।
मानिस किन बाघको बलि वा सिकार गर्दैन ? मासुका लागि ?
हामीले कसरी उनीहरूको कमजोरीलाई हाम्रो शक्तिको रूपमा स्वीकार्यौं ?
हामीले कसरी महसुस गर्न सक्यौँ कि उनीहरूमा भावना छैन ?

डाइनिङ टेबलमा बुबाहरूले हड्डी तान्दै सिकाउँछन् कि,
छोरा, कहिल्यै कसैको मन नदुखाउनु ! तिम्रो कारणले कसैले लामो सास फेर्न नपरोस् ! तिम्रो कारणले कसैको पनि आँखामा आँसु नआओस् !

आफ्नो हातमा बचेको हड्डी जसमा भर्खर सम्म मासु थियो, जसमा कहिबेर अघि सम्म ज्यान थियो, जो भर्खर सम्म मसिनो आवाज निकाल्दै थियो, भर्खर सम्म खेल्दै थियो ।
त्यस हाडलाई देख्नुहुन्न, जुन शरीर थियो, जसमा आत्मा थियो, उ पनि एक आमा थियो, बाबा थियो ।
जसलाई काटियो होला ।
उसले विलाप गरे होला ।
तड्पियो होला । कसरी सास बाहिर आयो होला ?
उसले सरापे पनि होला है ?

कसरी विश्वास गर्न सकिन्छ ?
जब जब पृथ्वीमा अत्याचार बढ्नेछ,
तब तब भगवान्, मात्र तपाईँ मानवको रक्षा गर्न अवतार लिनुहुनेछ ?

के मौन जनावरहरू त्यही परमात्माका बच्चाहरू होइनन् ?
के मानवको रक्षा गर्ने भगवान्ले ती निरीह पशुहरूको सुरक्षा गर्नु हुने छैन ?
दुख लाग्दैन ?
आज, देखिएको कोरोना भाइरस ती पशुहरूका लागि भगवानको अवतार भन्दा कम छैन ?
जबदेखि यो भाइरसले विनाश गर्न थालेको छ, पशुहरू स्वच्छन्द रूपमा घुम्दै छन् ।
चराहरू चिरबिराउँदै रहेका छन् । तर मानिस ?

उनीहरूलाई पहिलो पटक पृथ्वीमा आफ्नै अधिकार भए जस्तो भएको छ । रूखहरू यस प्रकार अघि बढ्दै छन् जस्तो मानौँ उनीहरूले नयाँ जीवन पाएका छन् । लाग्छ पृथ्वीले समेत आरामको सास फेर्न पाएको छ । मानिस बाहेक सबैलाई औधी सजिलो भएको छ ।
ब्रह्मा द्वारा निर्मित यस मानव जुनी, हजारौँ जुनी पछि पाएको मानव चोलालाई यो कोरोना भाइरसले हाम्रो आफ्नो औकात देखाइदिएको छ ।
हामी घण्टी बजाउँदै छौँ । प्रार्थना गर्दैछौं ।
र हामीलाई यसबाट बचाउन बिन्ती गर्दैछौँ । हामी हाम्रो प्राणको भिख माग्दैछौँ ।

धर्मको आड लिई त्यो परमपिताको नाममा, त्यही देवी माताको नाममा बलि दिइरहेका छौँ, जसले मानव वा पशु सबैको सृष्टि गरेको छ ।
केवल आफ्नो स्वादको लागि बाख्रा रोज्नु हुन्छ, अनि तपाई दुर्गा माता वा भैरव बाबाको सामु बलि चढाउनुहुन्छ ।
कहिले तपाईँ आफ्नो स्वादका लागि माछा, कुखुरा वा राँगा बलि दिनु हुन्छ ।

कहिल्यै सोच्यौँ ?
कि, भगवानलाई कुन स्वाद मन पर्छ ? परमात्माको खाना के हो ?
तपाई कसलाई धोका दिँदै हुनुहुन्छ ? भगवानलाई ? अल्लाह लाई ? जेससलाई ?
वा आफैलाई ?

कहिले मानिन्थ्यो कि
मंगलबार माछा मासु खानु हुन्न !!!
आज शनिवार हो त्यसैले शाकाहारी रहने !!!
तर अहिले त्यो पनि हरायो । अहिले सब चलेको छ !!!
नवरात्रिमा ? लौ ? दशैं हो यसमा पनि कुनै प्रश्न गर्न मिल्छ त ?

असत्य माथि असत्य
असत्य माथि असत्य
असत्य माथि असत्य

यसमा पनि तर्क सुन्नुहोस्, फल र तरकारीहरूमा पनि त जीवन हुन्छ । फल तरकारी पनि खान भएन त्यसो भए ।
उसो भए सुन्नुस्
फलहरू, तरकारीहरूले एक अर्कामा संसर्ग गर्दैनन् । उनीहरूले कुनै आत्मालाई जन्माउँदैनन् ।
त्यसै कारण तिनीहरूलाई भोजनमा समावेश गराउन उचित छ । र शाकाहारी भन्ने गरिन्छ ।

संसारमा भगवान्ले केवल मानिसलाई मात्र बुद्धि दिनु भएको छ । किन कि सबै अनौठा योनीहरूमा बरालिएपछि हजारौँ जुनीको जन्म मृत्यु पश्चात् हामी मानव योनीमा जन्म पाएका छौँ र यही योनी बाटै मृत्युको चक्रबाट बाहिर निस्कन सक्नेछौँ भन्ने विश्वास लिएका छौँ ।
तर तपाईँ हामीले यो मानव योनीमा जन्म लिने बित्तिकै आफैलाई भगवान् ठान्न थाल्यौँ ।
आज कोरोनाको रूपमा हाम्रो मृत्यु हाम्रै सामु खडा छ । र हामी केही गर्न सकेका छैनौँ ।
हामी भन्ने गर्दथ्यौँ कि हामी जे प्रकृतिलाई दिन्छौँ, त्यो प्रकृतिले हामीतर्फ फर्काउनेछ । अहिले हामीले प्रकृतिलाई मृत्यु दिएका छौँ र मृत्यु मात्र फर्कँदै छ ।
लौ अव अघि बढ्नुस् !!!
र आलिङ्गन गर्नुस् मृत्युलाई !!!
यो भगवानको सङ्केत हो ।
प्रकृतिका साथमा रहनुहोस् ।
अनि प्रकृति कै भएर बाँच्नुहोस् ।
अन्यथा
ईश्वरले जसरी पृथ्वीबाट आफूले सृष्टि गरेका कैयौँ योनीहरूलाई लुप्त गराउनु भएको छ । त्यसरी नै मानव योनी समेत लुप्त गराउन एक क्षण पनि लाग्ने छैन ।

प्रकृति तर्फ हिँडौँ । प्रकृतिलाई आलिङ्गन गरौँ । प्राकृतिक बनौँ ।

उपेन्द्र अधिकारी
मोटिभेसनल स्पिकर,
९८५६०२५६३३
सिइओ अवाकस मेण्टल म्याथ

(पोखरानिउजमा प्रकासित सभार)